چه خالی می رفت

ریوندل هر روز خلوت تر از پیش است. الف ها به اندازه ی کافی جنگیده اند. دیگر به نظرشان ستاره ها در آسمان سرزمین میانه دور و کم سو می رسد. کم کم دارد روزهایی می رسد که فقط من بمانم و کوچه های خلوت این شهر. کوچه هایی که هر چقدر که بخواهی می توانی در سکوت و خالی بودن مطلقشان گریه کنی و کسی تو را نبیند.

سالیان سال اینجا مانده اند، سائورون را تحمل کردند. کور سوی ستارگان را در آسمان ابری تاب اوردند و در غم از دست دادن هم قطارانشان شکیبا بودند. حالا من می توانم بگویم نروید؟ بگویم به خاطر چه نروید؟ به خاطر من نروند؟! ارباب پیر و فرسوده ی این دره سالهاست که که کمرش از نبود ملکه ی الفها شکسته.. ملکه ای که به دست پلید اورک ها افتاد.. آه اما جای داستانش اینجا نیست.

نمی دانم تا به حال جایی دیده اید یا که شنیده اید یا نه.. اما شهر خالی غمناک ترین جای دنیاست. من می دانستم از روزی که این شهر را بنا کردم. می دانستم بالاخره روزی می رسد که الفها باید بروند. من هم باید بروم.

نمی دانم می دانید یا نه.. ولی بالاخره یک لرد هم که باشی، از نوع الفش و با خرد و بزرگوار و نژادی والا باز هم نیاز داری که دیگرانی کنارت باشند.. از الف و انسان و مایار گفته تا هابیت حتی..

من این گونه این شهر را تاب نمی آورم.. فرودو که حلقه را در آتش بیاندازد من هم می روم. می روم و از این نامردمی و تنهایی در سرزمین میانه خلاص می شوم. می روم و با شادمانی می خوانم که کلبریان و مادر و پدرم با آغوشی باز منتظر من هستند. کسانی که به من علاقه دارند. آرون و الدان و الروهیر هم راه زندگی خودشان را بدون من پیدا می کنند. گلورفیندل راه نشانشان می دهد.. یا ارستور.

من این گونه خالی دارم تلف می شوم در شهر بی نظیرم و این انصاف نیست.

انصاف نیست!

-----------------------------

پ.ن: انصاف نیست که 180 صفحه نوشته هایش را بخوانی و هی غضه بخوری که چرا چیزی به تو نگفت؟

چشم به راه زائری خاکستری

حالا کجایی گاندالف خاکستری؟ 

در شایر آتش بازی می کنی و با هابیت ها پیپ می کشی؟

یا با دورفها رفته ای؟ سفری دور و دراز پرمخاطره و صد البته جاه طلبانه!

چه کار می کنی زائر خاکستری؟! راستی می دانی چرا ما الف ها به این اسم می خوانیمت؟

تو سواری هستی که هیچ وقت آرام نمی گیری گاندالف.. تو هیچ وقت یک جا بند نمیشوی ملونی..

گاندالف حالا کجایی؟ هنوز هم به زیارت می روی؟ یا در میدان های جنگ بی مهابا آتش بر سر دشمنان می ریزی؟ 

ناریای آتشینت پر نور باشد و عصایت راه امید را باز کند دوست قدیمی. هرجا که هستی و هرجا که می روی و هر کار که می کنی امیدوارم والار نگهابانت از سایه های موردور باشند.

 

می دانی گاندالف تو گاهی بدجوری خودت را گیر می اندازی اما یادت هست که الف بانوی نورانی ما، گالادریل چه گفت؟ هر وقت که بخواهی برای کمک آماده ایم ملونی.. گوایهیر، ارباب عقابان را یادت هست؟!

 

هر وقت که برگردی به ایملادریس خانه ی توست..

شهری از میان رویا

دره ی امن و پنهان ریوندل را در میان کوه ها وقتی خواهی یافت که دست تقدیر و خواسته ی حاکم شهر باشد. در واقع هیچ وقت این دو خواسته ای برخلاف یکدیگر ندارند. اگر ارشد شهر بخواهد دست تقدیر تو را به شهر الف ها راهنمایی می کند و اگر دست تقدیر تو را تا به دروازه های رسانده باشد، ارشد تو را می پذیرد.

من نمی دانم چطور از این شهر برایت تعریف کنم. باید ببینی خودت تا بدانی.. مثل شهری می ماند که در رویای نسل های متعدد بشر همواره وجود داشته، مدینه ی فاضله ای که راجع به آن کتاب ها نوشتند و نظریه ها پرداختند ولی هیچ کدام نتوانستند که چیستی آن را بگویند.

نمی شود با زبان علمی چیزی از شهر پنهان گفت. با زبان منطق هم نمی شود.. آخر هرچه باشد عقل های جزئی به یک عقل کل راهی نمی یابند و شهری که خدا در کوچه هایش بوزد و در رود ها و آبشارهایش جاری باشد و چشم مردم شهر غیر از او را نبیند این گونه می شود.. از چشم ها و ذهن ها دور می شود. پنهان می شود و امن و بسیار بسیار زیبا..

از علفزارهای مرتفع، کوهپایه های سرد و جنگلها و رودهای اطراف راه های مختلفی به سوی ریوندل وجود دارد. تو از کدامشان آمده ای؟ سر راهت چه چیزها دیدی؟ حالا که دست تقدیر یا خواست پادشاه برین الف ها تو را به این جا کشانده از هر طرف که رسیدی به ریوندل خوش آمدی.. زشتی ها و زیبایی های این راه را فراموش کن که آرامش بهشت مخفی تمام خاطراتت را دگرگون می کند.