در بیابانهای سکوت
سه شنبه, ۲۴ آذر ۱۳۹۴، ۰۱:۰۵ ق.ظ
در زمستان سرد ،اردوی الفها در دامنه ی غربی هیتایگلیر برپاست.کولاک شدیدی است و کارادهراس در میان ابرها پنهان شده.شادروان بزرگی در میانه اردوگاه برپاست با پرچمی تقریبا آشنا بر روی تیرکش. گلی طلایی اما در زمینه سرخ.
مهتر سپاه ریوندل چون سربازی خرد به کنار آتشی نشسته و دستهایش را از سرما در هم گره کرده ،به اتش می نگرد و گویی چیزی زیر لب زمزمه می کند.
-فورنوست ،وردتاپ ،اتن مورز ،کارن دوم ، لیندون ، جاده شرق بزرگ ، شرق بزرگ ، شرق بزرگ
ماه ها به دنبال شکار اورکها از نقطه ای به نقطه ی دیگر می رفت و مزارع سوخته ، تنهای بی جان ، عروسکهای لگدمال شده و خانه های ویران را می دید. و نمی توانست اشک بریزد.چرا که درد با جان شوالیه ی کهن سال نولدور در آمیخته بود.درد را می دید و زخم های نادیدنی چنگال بالروگ بر تنش چنگ می انداخت ،دردی همیشگی که دیگر ابروهایش را درهم نمی کشید.بلکه آتش درونش با هیزم غم و استیصال و روحی خسته روشنتر میشد.
شعله های آتش او را به فکر فرو برد و به یاد آورد روزی که به سوی برادرش بر روی ایوان بزرگ ایملادریس می رفت و سرش غرق در اندیشه بود. و اندیشه اش را با برادر بازگو کرد. که تا زمانی که روستاهای به اتش کشیده شده و مزرعه های غارت شده در قلمرو ما، در خارج از دره ی پنهان وجود دارد و اورکها از سویی به سوی دیگر در گردش اند، نشستن من در خانه ام جانم را آزرده و روحم را فسرده می کند و میل من غیر از علاقه به نیستی اورکها بلکه عشق به زندگی مردمان است و گویی ندایی از درون به من می گوید که خانه نشینی ام در این روزگار چه بسا که نحسی زاید.
سوز به یکباره ی سرما او را از فکر بیرون آورد.نگاهی به اطراف کرد و آرامش و شوق را در اردوگاه دید.چه سرما بر آتش درونشان کارگر نبود چرا که ماه ها تعقیب به ثمر نشسته بود و غارتگران در پایین دست بی خبر از حضور آنها پلیدی می زاییدند. فردا طلوع خونین بود و گلورفیندل در فکر حیله های دشمن.
مهتر سپاه ریوندل چون سربازی خرد به کنار آتشی نشسته و دستهایش را از سرما در هم گره کرده ،به اتش می نگرد و گویی چیزی زیر لب زمزمه می کند.
-فورنوست ،وردتاپ ،اتن مورز ،کارن دوم ، لیندون ، جاده شرق بزرگ ، شرق بزرگ ، شرق بزرگ
ماه ها به دنبال شکار اورکها از نقطه ای به نقطه ی دیگر می رفت و مزارع سوخته ، تنهای بی جان ، عروسکهای لگدمال شده و خانه های ویران را می دید. و نمی توانست اشک بریزد.چرا که درد با جان شوالیه ی کهن سال نولدور در آمیخته بود.درد را می دید و زخم های نادیدنی چنگال بالروگ بر تنش چنگ می انداخت ،دردی همیشگی که دیگر ابروهایش را درهم نمی کشید.بلکه آتش درونش با هیزم غم و استیصال و روحی خسته روشنتر میشد.
شعله های آتش او را به فکر فرو برد و به یاد آورد روزی که به سوی برادرش بر روی ایوان بزرگ ایملادریس می رفت و سرش غرق در اندیشه بود. و اندیشه اش را با برادر بازگو کرد. که تا زمانی که روستاهای به اتش کشیده شده و مزرعه های غارت شده در قلمرو ما، در خارج از دره ی پنهان وجود دارد و اورکها از سویی به سوی دیگر در گردش اند، نشستن من در خانه ام جانم را آزرده و روحم را فسرده می کند و میل من غیر از علاقه به نیستی اورکها بلکه عشق به زندگی مردمان است و گویی ندایی از درون به من می گوید که خانه نشینی ام در این روزگار چه بسا که نحسی زاید.
سوز به یکباره ی سرما او را از فکر بیرون آورد.نگاهی به اطراف کرد و آرامش و شوق را در اردوگاه دید.چه سرما بر آتش درونشان کارگر نبود چرا که ماه ها تعقیب به ثمر نشسته بود و غارتگران در پایین دست بی خبر از حضور آنها پلیدی می زاییدند. فردا طلوع خونین بود و گلورفیندل در فکر حیله های دشمن.
