من چرا به اینجا آمدم!؟ که نباشد.. حتی حرفی از آن، از وجود عشق، از خاطرات عاشقانه، خیالپردازی های عاشقانه و هرچیز دیگری که طعم عشق بدهد یا رایحه ای همچون آن غم انگیز داشته باشد! من حتی دیگر نمی خواهم خواب ببینم، هر خوابی که این گونه معطر و طعم دار شده باشد.
من گفته ام الف ها باید عاشق باشند و من به عنوان یک پادشاه الف چطور نمی توانم عاشق باشم؟ این دنیا باید جواب شما را بدهد. من از عشق می ترسم، دوستش نمی دارم.. حضورش را حتی تاب نمی آورم ولی نمی توانم عاشق و عاشق وار نباشم. حتی وقتی ترانه ای عاشقانه بشنوم می بینی که با همه ی نفرتم از عشق و عاشقانه های این دنیا ناگهان غرق می شوم.. چشمانم کدر می شود و روحی که به آنها نور و فروغ می دهد پرمی کشد و می رود.
به دور دست ها می رود.. با او می رود! به آسمان.. به خانه ی قبلی نزد سدره المنتهی، نزد تک درختی که خانه ی فرشته ای بود. فرشتگان، رفقای دیرین من، والار واقعی.. تقریبا روزی یک بار به او می گویم که دلم برایش تنگ شده.. به ارو، به ایلوواتار، آن یگانه خدای جهان! من دلم برایش تنگ شده و می خواهم برگردم همانجا که بودم. لا به لای شاخه های درختم با هیبت فرشته واری که پیش از انسان شدن داشتم. می خواهم همان فرشته بمانم و دیگر تن به عشق ندهم.
یک نفر می گفت شانه هایش برای برداشتن بارها خیلی شیبدارست! ای ارو! شانه های منم برای برداشتن برا عشق خیلی نامناسبست.. دیگر در توان من نیست اینجا بمانم و فکر کنم که چه شد، چه خواهد شد!؟ من حتی نمی دانم که باید به درگاهت برایش دعا کنم یا نه. تو ای ارو هیچ گاه درخواستی از درخواستهای شاه الف را بر زمین نگذاشته ای، هرچه خواستم تو مخالفت نکرده ای.. این که عشق نیست شاید تقصیر من باشد آخر من هیچ وقت آن را از تو نخواستم ولی اگر بخواهم و برای اولین بار بگویی نه چه؟!
ارو من را برگیر به دست خودت و ببر! من دل تنگ تو هستم، فراموشم می شود هرچه در این دنیاست فقط مرا ببر! مرا به نزد خود بخوان ارو.. ای یگانه.. ای خدا!
