قدرتهای ویلیا را ملاقات کنید

حالا ویلیا را ملاقات کنید. جوهره ی باد! یکی از آن چیزهایی که من خودم انتخاب نکردم ولی به من سپردنش. امانت بزرگ و قدرتمند من و نشانه ی پادشاهی:

باد امروز پر از سرما و ملول از حضور خورشید، در کوچه های این شهر به دور من می پیچید و در آن میان گویا ویلیا فریاد می زد: "علیکم الامانة"  و در میان باد و آفتاب و برف به جا مانده، دگر بار مرزهای زمان شکست.

پسرکی جلوی در مدرسه ایستاده بود. برف دورش را گرفته بود و باد سردی می وزید. زیپ کاپشنش را تا آخر بالا کشیده بود و کوله پشتی اش به شکل نا متعادلی از او آویزان بود. کفشش را روی برفها می کشید و به در بسته ی مدرسه نگاه می کرد. در دلش آشوب بود. پس چرا کسی نیامد؟

همه رفته بودند و فقط او مانده بود که کسی سراغش را نگرفته بود. چرا کسی نیامد؟ چرا پدر دنبال شاهزاده اش نیامده.. مادر چرا دنباله ی کوچکش را فراموش کرده؟ واقعا او را رها کرده بودند؟ واقعا کسی او را دیگر دوست نداشت؟ اما او هنوز پدر و مادرش را دوست دارد، بازتاب نور خورشید روی موهای براق مادرش را یا درخشش خورشید در چشمان پدر ِ پادشاهش! واقعا اینقدر بچه ی بدی شده بود که دیگر دوستش نداشتند؟

 

اما پسرک دلش برای خانه تنگ شده بود.. برای ناهار خوردن دلش ضعف می رفت و البته که شیطنت کردن را فراموش نکرده بود.

 

همینطور پایش را به برفها می کشید و فکرهای کودکانه ش را در سر می پروراند.. این فکرها اگر به گوش پدرش می رسید از خنده روده بر می شد. پدر ِ نصیحتگر ِ آرام ـش!

-        الادان.. جناب شاهزاده! :) تو بزرگ می شوی و دنیا هم بزرگ می شود و به همراه آن ها مشکلاتت بزرگ می شود ولی پسرم بدان همیشه و همیشه.. در مقابل هر مشکلی بزرگترانی هستند که اگر سخنی از این مشکل بشنوند، خنده امانشان را می برد!

مشکلات همه کوچکند و این که تو در مقابلشان چقدر کوچک یا بزرگ باشی راهگشاست، این را همیشه به یاد داشته باش! باشد که ستارگان راه پیش رویت را روشن سازند!